Wanneer de hiervoor beschreven werkwijze wordt gevolgd voor het opstellen van een risicobeoordeling, is al een groot inhoudelijk deel van het borgingsplan gereed. Veel van de overige informatie in een borgingsplan is algemene informatie of een voortvloeisel uit de risicobeoordeling en/of beheersmaatregelen.
Er bestaan veel verschillende soorten risicobeoordelingen en -modellen in allerlei sectoren. Wat alle risicobeoordelingen gemeen hebben is dat deze een omschrijving en een weging van een te beschouwen risico bevatten. Ondanks de grote verschillen zijn er voor sommige sectoren wel richtlijnen opgesteld, denk bijvoorbeeld aan de verschillende NEN-normen. Het voorbeeld in onderstaand figuur is een schematische weergave van de verhouding tussen de risicobeoordeling en het borgingsplan, gebaseerd op de NEN-ISO 31000 Risicomanagement - Richtlijnen.
In het Bbl is enkel bepaald dat de kwaliteitsborger een borgingsplan moet vaststellen. Wie de risicobeoordeling en het borgingsplan opstelt is niet wettelijk bepaald. De insteek van de wet - en dus ook van de risicobeoordeling en het borgingsplan - is dat de verantwoordelijkheden meer bij de uitvoerende partijen zelf komt te liggen. Als de aannemer zelf een deel van de (interne) kwaliteitsborging uitvoert, hoeft de kwaliteitsborger minder te doen en andersom. Er zijn echter altijd taken in relatie tot kwaliteitsborging die de aannemer of kwaliteitsborger zelf moet doen. Dit is gevisualiseerd in onderstaand figuur.
Omdat de risicobeoordeling en het borgingsplan de basis vormen voor het kwaliteitsborgingsproces en het 'de instrumenten' in het stelsel zijn om de kwaliteit te verbeteren, is het logisch dat hieraan ook wettelijke eisen worden gesteld. Het borgingsplan is in de Wkb echter wel prominenter aanwezig dan de risicobeoordeling, dit blijkt onder andere uit de hoeveelheid eisen die zijn gesteld aan elk van de twee documenten.
